--: تا کجا باید صبر کرد تا طرف مقابلت به حقیقت و راه درست پی ببره. آخه گاهی پند و نصیحت و حرف زدن نتیجه مع داره.
اصلا منِ مرد کجا باید اعمال ولایت بکنم؟ وقتی میبینم همسرم داره به خطا میره. اما گوش به حرف و نصیحتم نمیده. کجاها باید صبر کرد تا خودش بفهمه و کجاها باید محکم ایستاد و مانع شد ولو به قیمت مشاجره و درگیری؟
++: میبینم که سوالات سخت، سختت رو میاری از من میپرسی!!!
--: نه . جدی میگم. بلاخره من دوست دارم بر اساس حق رفتار کنم. اما واقعا میزان چیه؟
++: راستش من نمیدونم عملکرد تو توی خونه چیه. شاید نصحیت پذیر نبودن همسرت تابعی از رفتار تو باشه. اما از این صرف نظر میکنم و به سوالت یه جواب کلی میدم.
اصل بر اینه که به همسرت کمک کنی شیطانش رو رجم کنه. این رجم کردن ، گاهی با فرصت دادن و صبر کردن اتفاق می افته گاهی هم با محدود کردن و تحکم کردن. منتها تشخیص مصادیق واقعا نیاز به بصیرت داره.
مثلا گاهی برام پیش میاد دوستان دانشگاهی ام که هنوز توی فضای دانشگاه هستن با اون جو دانشکده های هنر. از دغدغه هایی حرف میزنن که کاملا برام روشنه که این دغدغه القاء شده توسط جو دانشگاهیش هست. اوایل خیلی باهاشون بحث میکردم و گاهی هم قانع میشدن. اما دوباره یک ماه بعد همون آش بود و همون کاسه.
اما توی سالهای اخیر دیگه خیلی براشون وقت نمیذارم. بحثی پیش میاد بیشتر شنونده هستم و آخرش میگم ان شا الله زودتر از این محیط بیای بیرون و یه چند وقتی بگذره. اونوقت فرصت بیشتری داری برای حرف زدن با هم.
این اشخاص اگر 20 سال دیگه توی اون جو نفس بکشن نمی شه امید داشت که متوجه بشن دچار چه شَطَنی شدن. توی زمین شیطان بازی میکنن. مثل این میمونه زنی کشف حجاب بکنه بعد بیاد توی جمع مردها از حقایق دین و قرآن حرف بزنه. و تمام حرفهاش هم صواب باشه.
وقتی میبینم اون دوستام قدرت رجم اون شیطان (جو مسموم روابط بین دوانشجوهای هنر) رو ندارن اگر ولایتی بر اون دوستان داشتم از اون محیط خارجشون میکردم. بعد باهاشون حرف میزدم.
چون وقتی وسع دوستم همینه و قدرت مقابله با اون فضای مسموم رو نداره. حرف زدن من یا صبر کردن من هم دردی رو دوا نمی کنه. اصل بر رجم شیطانه. اصل بر صبر کردن نیست. و حتی اصل بر برخورد قاطع کردن هم نیست.
باید به این تشخیص و بصیرت برسیم که رجم شیطان خودمون و دیگران از چه راهی اتفاق می افته.
درباره این سایت